Η Αγάπη μου ξυπνά 9:00 το πρωί

Η Αγάπη μου ξυπνά 9:00 το πρωί τρίβει τα μάτια της και φεύγει πάνω στα κάθετα στενά των οριζόντιων δρόμων της επίπεδης έκτασης της πόλης. Προσπερνά βιτρίνες βιβλιοπωλείων, -κλείνει τα μάτια-, εκκλησίες -κάνει άσεμνες σκέψεις για όμορφα πράγματα-, τράπεζες -φρίττει στη σκέψη-, αστυνομίες -ούτε που το σκέφτεται-. Αποφεύγει σταγόνες κλιματιστικών, την περιστασιακή σπασμένη πλάκα του πεζοδρομίου και τις άλλες κακοήθειες που μισεί όπως μισεί τις μυρωδιές διαρρυθμισμένων κήπων και Μουσείων (προπάντων των Μουσείων). Η αγάπη μου μισεί την πόλη -είναι η πόλη, η αγάπη μου μισεί τους μετανάστες -είναι μετανάστης. Η αγάπη μου διαφέρει από τις άλλες στο ότι είναι γεμάτη με ασυνέπειες, μακριά παραπετάσματα, άκαμπτα σκηνώματα και φέροντες οργανισμούς. Η αγάπη μου είναι ένας φέροντας οργανισμός και γκρίζα κηλίδα το πρωί. Με φιλάει το βράδυ. Το κεφάλι μου πονάει. Κάθε αισθησιασμός της ανήκει. Κόκκινες πτυχώσεις, πράξεις στο κενό. Το κενό νοηματοδοτήται. Κατασκευάσματα και ανασκευάσματα άχρηστα και πανταχού παρόντα. Πόσο την αγαπώ!