Κουτιά του σούπερ μάρκετ

Όταν λέω συμβατικό αναφέρομαι κυρίως στο προβλέψιμα καινοτόμο όπως όταν λέω άνοστο δεν εννοώ τα σκουπίδια ή τις πέτρες. Δεν είναι ζήτημα αν πρέπει να είναι κανείς επίκαιρος αλλά πώς θα το πετύχει σε απόλυτο βαθμό. Για αυτόν το λόγο σταμάτησα να σκίζω τις ετικέτες από τα κουτιά του σούπερ μάρκετ, χρειάστηκε να δεχτώ το ενδεχόμενο ο κόσμος να υπάρχει και μάλιστα με τη μορφή που μας παρουσιάζετε και γενικά εκτιμώ τους φίλους μου όπως και τον εαυτό μου με έμφαση στο γεγονός ότι ζούμε όλοι στο παρόν. Θα ήθελα να ξέρω πως λειτουργεί ο κόσμος και παρ’ όλα αυτά να είμαι αισιόδοξος. Δεν είναι μια ολοκληρωμένη θεωρία είναι περισσότερο μια παρόρμηση. Ότι είναι έξω από εμένα θα προσπαθώ για πάντα μάταια να το κατακτήσω. Και όλο αυτό το διάστημα μπορώ, εντελώς εν αγνοία μου, να είμαι η ιδέα, η προαίρεση, μέρος του τοπίου ή απλά να μην είμαι καθόλου. Η σκέψη αναπαράγει τον εαυτό της προσπαθώντας να αποδομηθεί. Έχω μεγάλη όρεξη να κάνω ερωτήσεις και πάνω απ’ όλα είμαι πεισματάρης, δεν πάω πουθενά αν δεν λυτρωθεί και η ύλη. Σε αυτό θα μείνω ανένδοτος. Τα τικ του κοσμικού ρολογιού δείχνουν την διαρκή επικράτεια του παράδοξου. Τα τακ την άκρα νομοτέλειά της.

Άχρηστα λουλούδια

Τίποτα δεν βρίσκεται έξω από την αντιληπτική ικανότητα του Όντος. Εκτός βέβαια από ότι βρίσκεται έξω από την αντιληπτική ικανότητα του Όντος. Θέλω να πω ότι μια θύελλα που ήρθε χθες ξερίζωσε τα άχρηστα λουλούδια του κήπου των αειθαλών παρθένων και τους προσέδωσε μια αναπάντεχη υγρασία. Η εργασία του κοπιώδους κηπουρού του πλέον ανυπόστατου για το σκεπτόμενο μυαλό καλλιτεχνήματος εντάσσεται σε μια βραδιά στην αχρηστία των παρασιτικών επαγγελμάτων ηδυπάθειας και σφρίγους. Αυτών του μουσικού, του ποιητή και του ζωγράφου που ματαιοπονεί να αυξήσει τη θάλασσα που του αναλογεί με λίγο υπερπόντιο μπλε στην άκρη του πινέλου.

Όλες οι εκτάσεις από γκαζόν

Στην κατάλληλη διάθεση-μετρώ τους περαστικούς–ακούς τα επιφωνήματα-σε μια πορεία-όλες οι εκτάσεις από γκαζόν, στον ουρανό τα γυαλιστερά αεροπλάνα, τα περιοδικά και τα πρόστυχα περίπτερα-αγαπώ όλη τη βρωμιά, οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις, τα τραμ τα τρόλεϊ και το μετρό, η αστυνομία η ποίηση και ο τρόμος, η ανάγκη για το νέο που δεν-και ότι θα-ξανά-μόνο για λίγο-γιατί πάντα τα πάντα θα μας αποκαλύπτουν την αλήθεια-είναι η πόλη, είναι ο άνθρωπος το μέτρο-τα ελικόπτερα να μας κοιτούν να ερωτευόμαστε-μια μόνο λέξη για το θάνατο και χίλιες άλλες-καλυτερα ζωντανός-θα γλιτώσουμε με τις ελάχιστες απώλειες-ας μη-και ας του δοθεί-σε έναν όροφο το πιάνο να παίζει, ο απέναντι σε απόσταση ακοής-το ύψος του κτηρίου και η έκταση, το μήκος, το δέσιμο-η πραγματικότητα με συγκινεί-για ότι γεμίζει το κενό-ο Ιωάννης του σταυρού, οι μύγες, η γειτονιά-θα με γνωρίσει και θα πει-το βράδυ στο μπαρ-οι παραστάσεις που έφυγα στη μέση-στις εκδηλώσεις το χειροκρότημα-στα σχολεία τα κορίτσια σε μία σειρά-η ανάγκη για επαφή-γυρίζω τον κόσμο κάθε βράδυ στις 9:00-μην ξανάρθεις-θα σε περιμένω- το τρένο που με έκλεψαν-ο δρόμος να μακραίνει-ξανά και ξανά το πρόσωπο στην οθόνη-οι συνήθειες που τους άρεσε και μείναν-ας ξοδέψουμε τα λεφτά κάποιου άλλου-λίγη μουσική, λίγο σεξ-ο ουρανός και το ψαλίδι του πυροσβέστη-τα σκυλιά και οι άσκοπες συνουσίες τους–σαμποταρισμένες εκστάσεις-λευκοί καλλιτέχνες-κάθε ομάδα καταπιεστών-μόνο στη Νέα Υόρκη μπορώ να είμαι αυτό που-τα μόνιμα σημάδια της ευτυχίας –τα καπάκια των υπονόμων του Τόκυο. Τι γυρεύεις στο ίντερνετ-οι απολαύσεις ας ξαναρχίσουν μετά τους θανάτους-από τον επιταχυνόμενο ρυθμό-η βιομηχανία, η βιολογία, η θεολογία-το νόημα-τι;-και γιατί; Μόνο και μόνο για λίγα πρωινά-οι κοπέλες μου με θυμούνται συχνά- πίνω για να ξεχάσω-τι χρώμα να βάψω τους τοίχους-και τα ρολά των καταστημάτων σε πλήρη έκταση τα μεσάνυχτα.

Η αστική ευσυνειδησία μου

Πως μας συγκινούν οι λάμψεις των όπλων! Αυτές που αλλιώς ονομάζονται και φλας. Μια μόνο φωνή και αλλάζει όλη η κοι-νω-νι-κή αντίληψη της πραγματικότητας. Εκτάκτως τα «Δεν-έχω-χρόνο–για–τους-άλλους» συναισθήματα εξασθενούν. Ο χρόνος, η πείνα, ο κρότος, τα ίδια πάλι λάθος αντιδραστικά επιχειρήματα μένουν ενθύμια. Αντίβαρα κάλπης έκπληκτης μέρας μεμονωμένα περιστατικά υποστασιοποιούν την αστική ευσυνειδησία μου.

Αναφορικά με την τέχνη

Ωραία, υπάρχει μια αφηγηματική ποιότητα στα λόγια μου αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπονομεύω τις αφηγήσεις. Τα καινούρια αθλητικά παπούτσια μου. Η ακουστική αντίληψη του χώρου. Τα στοιχεία που με αποτελούν. -Πότε θα βρεθούμε ξανά;- Με την πρώτη αξιόλογη περίσταση που θα το απαιτήσει. Ζητώντας να με αποδεχτούν για αυτό που είμαι αρνούμαι να αποδεχτώ αυτό που είναι; Αναφορικά με την τέχνη: Δεν υπάρχει. Ξόδεψε τα τελευταία του χρήματα σε ένα πορτοφόλι. Αν ερωτευτώ και αν ερωτευτώ και αν ερωτευτώ θα έχω άλλη μια ευκαιρία στη συμβατικότητα. «Παράγοντας χάρτινο χώρο χάνεις την εμπειρία του πραγματικού». Μόνο αν πιστεύεις σε μια οντολογία του χώρου ή του πραγματικού. Και τα πρακτικά προβλήματα; Η δουλειά; Πως χωράνε στη φιλόδοξη σκηνοθεσία του μεγαλείου και της πτώσης μου; Να ζήσεις μέσα από τις λεπτομέρειες ή να ζήσεις παρ'όλες τις λεπτομέρειες; Στο τέλος υπάρχουν λόγοι για κάθε τι που μας συμβαίνει, απλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.

Αν όλος ο κόσμος ήθελε να θέλει

Αν περίμενα τη συνήθη συνεύρεση ανάμεσα στα καταστασιακά κέντρα της πόλης και την αναποτελεσματική ηρεμία του δωματίου μου τίποτα δε θα είχε ακόμα συμβεί. Θέλω να πω πως το αποτρόπαιο συχνά οδηγεί στο αναπότρεπτο που είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή για εμάς που δεν έχουμε στη διάθεσή μας όλο το χρόνο του κόσμου, αν το καλοσκεφτείς. Ή θα ενδώσεις σε μια αντιληπτή φύση με αποτελέσματα που μας είναι γνωστά και από τη βιολογία, ή θα ενδώσεις σε μία πολιτική θέση περιμένοντας κάποιο θεωρητικό του μέλλοντος να σε δικαιώσει (το δίλημμα και σε αυτή την περίπτωση είναι βέβαια τεχνητό). Να παραδεχτούμε πάλι πώς η επιθυμία και όχι η σκέψη είναι εκείνο που μας σώζει δεν είναι παρά μια ακόμα σκέψη. Αν όμως όλος ο κόσμος ήθελε να θέλει, όπως εσύ το κάνεις, αλήθεια θα είχαν όλα κιόλας γίνει!

Η Αγάπη μου ξυπνά 9:00 το πρωί

Η Αγάπη μου ξυπνά 9:00 το πρωί τρίβει τα μάτια της και φεύγει πάνω στα κάθετα στενά των οριζόντιων δρόμων της επίπεδης έκτασης της πόλης. Προσπερνά βιτρίνες βιβλιοπωλείων, -κλείνει τα μάτια-, εκκλησίες -κάνει άσεμνες σκέψεις για όμορφα πράγματα-, τράπεζες -φρίττει στη σκέψη-, αστυνομίες -ούτε που το σκέφτεται-. Αποφεύγει σταγόνες κλιματιστικών, την περιστασιακή σπασμένη πλάκα του πεζοδρομίου και τις άλλες κακοήθειες που μισεί όπως μισεί τις μυρωδιές διαρρυθμισμένων κήπων και Μουσείων (προπάντων των Μουσείων). Η αγάπη μου μισεί την πόλη -είναι η πόλη, η αγάπη μου μισεί τους μετανάστες -είναι μετανάστης. Η αγάπη μου διαφέρει από τις άλλες στο ότι είναι γεμάτη με ασυνέπειες, μακριά παραπετάσματα, άκαμπτα σκηνώματα και φέροντες οργανισμούς. Η αγάπη μου είναι ένας φέροντας οργανισμός και γκρίζα κηλίδα το πρωί. Με φιλάει το βράδυ. Το κεφάλι μου πονάει. Κάθε αισθησιασμός της ανήκει. Κόκκινες πτυχώσεις, πράξεις στο κενό. Το κενό νοηματοδοτήται. Κατασκευάσματα και ανασκευάσματα άχρηστα και πανταχού παρόντα. Πόσο την αγαπώ!

Περπατάμε και σας βρίσκουμε στο δρόμο

Εμείς από εδώ βλέπουμε εσάς από εκεί να περνάτε τον ίδιο δρόμο αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Πάμε συχνά σε πάρτυ και περνάμε το ίδιο καλά με αυτούς που πηγαίνουν σε άλλα πάρτυ ή εγκαίνια ή συναυλίες. Πόσο έκανε αυτή η μπλούζα; Δε θυμάμαι την είχα πάρει στο Βερολίνο και εξάλλου δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Αν δεν καταφύγεις στο προσωπικό πρέπει αναγκαστικά να καταφύγεις στο κλισέ. Συμπαθώ τους ανθρώπους που έχουν τα ίδια προβλήματα με εμένα. Όταν περπατάω μαζί σου θέλω να πω τόσα πράγματα αλλά στην πορεία τα ξεχνάω. Προσπερνώ τα δικά μου προβλήματα προσποιούμενος ότι δεν υπάρχουν. Τον άλλο χειμώνα θα φύγουμε για Λονδίνο. Τα αισθητικά μου κριτήρια είναι πολιτικά ορθά και οι πολιτικές μου θέσεις αισθητικά προσανατολισμένες που είναι το ίδιο πράγμα αλλά ακούγεται καλύτερα.

πρώτη ανάρτηση

Αναρωτιέμαι: υπάρχει νόημα στην πόλη ανάμεσα στη δουλειά και στο bar; όταν λέω "αυτό το τραγούδι είναι τέλειο" δεσμεύομαι ως προς τη στάση μου απέναντί του; γιατί δε μπορώ να χρησιμοποιήσω τη θεωρία αριθμών σε ένα ερωτικό κάλεσμα; είμαστε απελπιστικά χαμένοι σε ένα τοπίο που το αγαπάμε και το ξέρει;
Τα πράγματα πάντα θα είναι πράγματα και οι άνθρωποι δε θα προλαβαίνουν να γεμίσουν το μυαλό τους με αρκετά από αυτά αλλά οι λέξεις δεν έχουν φυσική θέση που να δικαιολογεί την ύπαρξη τους. Αν το μυαλό μου πάει να σπάσει δεν είναι λέξεις που το πιέζουν. Επιθυμώ πραγματικά αντικείμενα όχι σύμβολα και ιδέες και αυτό θα ισχύει ως τη συντέλεια του κοσμικού μας ρεμβασμού. Τα τηλέφωνα θα χτυπάνε, τα μαγαζιά θα ανοίγουν, τα αυτοκίνητα θα τρέχουν, κάθε είδους πιθανότητα θα πραγματοποιείται στα όρια του αντιληπτού μας κόσμου και εμείς θα απορούμε και θα κοιτάζουμε.